હરણ જેમ દોડ્યું હતું રણ વચાળે,
એ મન હાંફી ગયું સ્મરણ વચાળે.
જિંદગીને આકાર નવો ત્યારે મળ્યો,
ટીપી હતી રોજ એરણ-ઘણ વચાળે.
પ્રણય ત્રિકોણમાં કેન્દ્રબિંદુ ના મળે,
કોઈ એક ભીંસાય છે બે જણ વચાળે.
ઇશ માટે સ્થિતપ્રજ્ઞ થઈ બેસવું પડે,
બેસી શક્યો ના હું મીઠી ખણ વચાળે.
જન્મ-મૃત્યુ વચ્ચે હોય છે આ જિંદગી,
સામટી માપી લીધી બે ક્ષણ વચાળે.
- મુકેશ દવે
ટિપ્પણીઓ નથી:
ટિપ્પણી પોસ્ટ કરો