રોજ રાત્રે
અધખૂલી આંખે
પથારીમાં પડુ છું
ને મન
શબ્દ-સંગ્રામગ્રસ્ત
થઈ જાય છે.
કેટલાંય શબ્દોનું આક્રમણ,
ઘડીક કતારબંધ ગોઠવાય
તો ફરી એકબીજાને હડસેલે,
કેટલાય ઘાયલ થાય,મરે
અને મેદાન છોડી ભાગે પણ ખરાં.
કલાકો સુધી ચાલે આ ઘમસાણ
અને હું
તંદ્રાઈ જાઉં
પછી નિંદ્રાઈ જાઉ.
વહેલી સવારે
મોબાઈલનો ઍલાર્મટોન સૂંઘીને
કાન મને જગાડે
મારી આંખો પર
શબ્દોના ક્ષિત-વિક્ષિત શબોના ઢગલાનું ભારણ હોય,
ચિત્તમાં શબ્દરક્તની નદીઓ વહેતી હોય,
તેને ખંખેરતો જાગુ છુ
ફરીથી રાત્રિનું
આ અનિર્ણિત ઘમસાણ જોવા.
- મુકેશ દવે
૮/૪/૧૩
ટિપ્પણીઓ નથી:
ટિપ્પણી પોસ્ટ કરો