એક સ્વજનને શબ્દાંજલિ......

સાવ અચાનક અમ હૈયે સૂનકાર તું મૂકી ગયો,
અરે ! તેં ઉજાળેલાં જીવનમાં અંધકાર તું મૂકી ગયો.

કોણ કોને આપે દિલાસો તું નથીના અહેસાસમાં,
કંપતા રોમ-રોમમાં હાહાંકાર તું મૂકી ગયો.

પંથ પાડ્યા તેં નવા હાસ્યથી: પરિશ્રમ તણાં,
રે ! અમારાં ડગમગુ ડગે ઝબકાર તું મૂકી ગયો.

'મયૂર' તારી કળા સોળે કળાએ ખીલી'તી ત્યાં,
ઓચિંતી સંકેલી લઈની ચિત્કાર તું મૂકી ગયો,

તું નથી એ કલ્પના કરવીય ખૂબ મુશ્કેલ છે,
સ્મરણમાં કેટ-કેટલા આકાર તું મૂકી ગયો.
- મુકેશ દવે